[Fic PoT] Why today is so important? วันนี้คือวันอะไรเหรอ?

ข้อมูลเบื้องต้น

ผู้ ป่วย si nd 

ผิดพลาดประการใด ขออภัยล่วงหน้านะคะ

เนื้อเรื่อง

dWhy today is so important d

“ติ๊ก....ต่อก....ติ๊ก...ต่อง...ติ๊ก...ต่อง”เสียงเข็มนาฟิกาดังเป็นจังหวะเหมือนกับทุกๆวัน ตามปกติแล้วเขาจะต้องปล่อยให้มันดังไปเรื่อยๆจนถึงช่วงที่ตั้งเวลาไว้ มันจึงจะส่งเสียงแหลมปรี๊ดปลุกเขาจากความฝันอันรื่มรมย์

หากแต่เหตุใด วันนี้ถึงไม่เป็นเช่นนั้น

“ชูสึเกะ ตื่นได้แล้วนะจ๊ะ วันนี้พี่ทำของโปรดไว้ให้เต็มเลยนะ”พี่สาวแสนดีตะโกนผ่านประตูห้องนอนเข้ามาพร้อมกับใช้เท้างามๆของพี่เตะประตูให้เปิดออกดังโครม เล่นเอาคนที่กำลังนอนสบายกระเด้งตื่นขึ้นอย่างเสียไม่ได้

เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนปกใบหน้าขาวไหลไปถึงลำคอ ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลโผล่ออกมาพ้นเปลือกตาเพียงครู่หนึ่งก่อนจะหยีตาเหมือนยิ้มตามเดิม “พี่ยูมิโกะ นี่เพิ่งจะตี 5 เองนะครับ.........”

พูดช้าๆพลางปิดปากหาว วันนี้มันก็เป็นวันๆหนึ่งในรอบสัปดาห์ ก็เป็นวันที่ต้องไปโรงเรียนอีกวันนึง จะบอกว่าสำคัญตรงไหนก็จำไม่ได้........แล้วทำไมพี่สาวของเขาถึงดูร่าเริงผิดปกติอย่างนั้นนะ

“ก็ตี 5 น่ะสิจ๊ะ ตื่นแต่เช้าร่างกายแข็งแรง”ยูมิโกะยิ้มกว้าง ก่อนจะดึงตัวน้องชายให้ลุกขึ้นจากเตียงซึ่งดูจะอาลัยอาวรมันอยู่ไม่น้อย “ไปอาบน้ำ แปรงฟัน ล้างหน้าล้างตา แล้วลงมากินอาหารนะจ๊ะ”

“ไม่ต้องใส่เสื้อผ้าเหรอครับ- -“ฟูจิแกล้งพี่สาวเล็กๆตามวิสัย แล้วจึงเดินเข้าห้องน้ำไป

วันนี้มันเป็นวันอะไรกันนะ?

คำถามนั้นดูจะต้องการคำตอบมากขึ้นหลังจากมาถึงโรงเรียน วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เขาโดดการซ้อมตอนเช้า ที่จริงต้องบอกว่ามาไม่ทันจริงๆมากกว่า เพราะมัวแต่ยัดอาหารนับ 10 อย่างที่พี่สาวของเขาอุตส่าห์ตื่นมาทำให้ (คิดแล้วยังจุกไม่หาย) ปกติถ้าเจอเทะซึกะล่ะก็จะต้องโดดบ่น หรือตำหนิว่าทำไมไม่ไปซ้อม หรือว่าเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีของรุ่นน้อง

แต่วันนี้หมอนั่นกลับ……………

“ฉันคิดว่านายจะไม่มา รีบเข้าห้องเรียนล่ะ”..........พูดแบบนี้

พอเดินผ่านโมโมชิโระ กับไคโด สองคนนั้นก็พูดประสานเสียงกันว่า “เป็นยังไงบ้างครับรุ่นพี่ฟูจิ ขอให้มีความสุขนะครับ” (ญาติดีกันได้ยังไง)

ต่อมาก็เป็นอินูอิ ซึ่งเดินมาพร้อมกับน้ำผักสูตรใหม่ ติดสติ๊กเกอร์ชื่อยาวเหยียด อ่านได้แค่ อินูอิ ซูปเปอร์ ซิลเวอร์ นาโน------- (ที่เหลือมองไม่ออก) แทนที่จะส่งให้เขาทดลองแบบทุกทีที่เจอเหยื่อ กลับส่งน้ำผลไม้รวมให้ ท่าทางดูไม่พอใจชอบกล ทั้งยังบ่นกับตัวเองตอนเดินผ่านไปว่า “ของพันธ์นั้นจะไปมีประโยชน์อะไร”

และโออิชิที่สะดุ้งเหมือนเห็นผีตอนที่เขาเดินสวนไป พอหันไปอีกทีโออิชิก็วิ่งหายไปแล้ว ราวกับว่ามีอะไรสักอย่างซ่อนอยู่

ที่แปลกกว่านั้นคงเป็นคุณทากะ ที่ยกปิ่นโตซูชิมาให้ พร้อมกับบรรยายว่า “มันเป็นของที่.....ฉัน..ทำเอง อาจจะไม่อร่อยสักเท่าไหร่ แต่ใส่ความตั้งใจ.....ลงไปด้วย”

ตอนที่กำลังเดินผ่านหน้าต่างก็มีลูกเทนนิสกลิ้งมาตรงเท้าพอดี มีรอยปากกาเมจิกเขียนไว้ด้วยลายมือหวัดๆ อ่านได้ความว่า “รุ่นพี่ฟูจิ ขอให้ฝึกซ้อมมากกว่านี้ จะได้มาแข่งกับผม”

คงไม่ต้องนึกถึงผู้ส่ง เพราะคนๆนั้นกำลังยืนทำหน้านึ่งอยู่หน้าห้องเรียนของเขาเอง ในมือถือแร็กเก็ตสีแดงพาดตรงไหล่ไว้เหมือนกับจะบอกว่าเขาไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น ฟูจิจึงเลือกที่จะเดินเข้าไปในห้องเรียนดีกว่าจะไปถามเด็กปี 1 ยอดอัจฉริยะ ถึงลูกเทนนิสสลักข้อความแปลกๆนั่น

“อ้าว ฟูจี๊~~~จี”แมวน้อยผู้มีเส้นผมสีแดงกระโจนเข้าหาเพื่อนซี้ด้วยความคิดถึง เกือบทำให้เซล้มลงไปกันทั้งคู่ ดีที่อีกคนใช้มือดันผนังห้องเรียนไว้ได้ทัน

“อรุณสวัสดิ์ เอจิ”ชายหนุ่มผู้ได้ฉายาว่าเป็นอัจฉริยะยิ้มแห้ง แล้วจึงทิ้งตัวลงนั่งบนที่นั่งของตัวเอง และเขาก็ได้รู้สึกถึงกล่องอะไรบางอย่างที่บนเก้าอี้ที่เขานั่งทับ

หลังจากกู้ซากแบนของมันออกมาได้ ก็เจอทั้งผ้าผันคอ หนังสือ ตุ๊กตา คุ๊กกี้ กรอบรูป และอื่นๆอีกมากมายที่ซุกอยู่ใต้โต๊ะเรียน มันมากซะจนเขาต้องหันไปถามเพื่อนสนิทของเขาอีกครั้งนึง “เอจิ นี่มันอะไรกัน วันวาเลนไทน์ผ่านไปนานแล้วไม่ใช่เหรอ”

“ก็ไม่ใช่วันวาเลนไทน์สักหน่อย อย่าบอกนะว่านายจำไม่ได้”แมวน้อยแยกเขี้ยว มือทั้ง 2 เอื้อมไปจับกล่องของขวัญเล็กๆที่ยังไม่โดนทับมาจากกองของขวัญ “นายเกือบทับมันไปแล้ว ไดโกโร่ จูเนียร์”

“ไดโกโร่?”ดวงตาสีฟ้ากรอกไปมาใช้คำคิดครู่หนึ่ง แล้วจึงนึกขึ้นมาได้ “ตุ๊กตาหมีที่นายรักน่ะเหรอ แล้ว...จูเนียร์”

ไม่มีคำตอบของคำตอบต่อไป เพราะอีกฝ่ายดูจะงอนไปซะแล้ว วันนั้นเขาต้องกวาดของขวัญทั้งหมดลงถุงดำแล้วแบกกลับบ้านไป แม้จะไม่รู้เลยว่ามันคืออะไร และยิ่งไปกว่านั้นชมรมเทนนิสปิดในช่วงเย็น ไม่มีใครซ้อมอยู่เลยสัก
คนเดียว นอกจากป้ายซึ่งติดอยู่ตรงประตูห้องเปลียนชุด “วันนี้ชมรมเทนนิสขอหยุดซ้อมชั่วคราว”

หยุดโดยที่ไม่มีใครบอกเราสักคน

ชูสึเกะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ตอนที่กำลังจะเอื้มมือไปบิดลูกบิดประตู “กลับมา-------“

“โครมมมมมม~ม!!!!!!”ทันใดนั้นประตูบ้านก็เปิดออกเอง ตามมาด้วยโมโมะ เอจิ เรียวมะ และไคโด กลิ้งกันออกมา ท่าทางจะพิงประตูอยู่ตอนที่เขาเปิดมันออก

ส่วนภายในตัวบ้านก็มีกัปตัน และรองกัปตัน ชมรมเทนนิส ยืนทำหน้าแปลกๆกันทั้งคู่ กัปตันดูเหมือนจะไม่พอใจที่ทั้ง 4 คนทำแผนเสีย แต่คุณรองกัปตันทำหน้าสงสาร ประมาณว่าทั้ง 4 คนจะเจ็บมากมั้ยนะ

“ทุกคน....มาทำอะไรกันที่บ้านของฉันกันเหรอ”ฟูจิเอียงคอถามด้วยความสงสัย แต่ก็ต้องหยุดไว้แค่นั้นเมื่อเห็นไฟในบ้านที่มืดสลัว ตัดกับแสงเทียนที่ส่องออกมาจากในห้องอาหาร ริบบิ้นหลากสีระโยงระยางทั่วทางเดิน ทั้งยังมีลูกโป่งลอยติดบนเพดานดูน่าตื้นตันนัก “วันนี้........เป็นวัน.....”

วันที่เขาเกือบจะลืมไป

วันที่ตัวเองจำไม่ได้ แต่ใครๆต่างพากันพยายามจัดให้เขา

“วันเกิดของฉันนี่”

เมื่อเอจิได้ยิมดังนั้นก็รีบกระโดดออกมาจากใต้ตัวโมโมะ ใช้มือทั้งสองข้างขยี้หัวเจ้าของงานอย่างหมั่นไส้ “ก็ใช่น่ะสิ ฟูจินี่จริงๆเลยจำวันเกิดตัวเองไม่ได้ 4 ปีมีแค่ครั้งเดียวนะ”

“อืม”คลี่ยิ้มออกมา โดยที่บริเวณขอบตามีน้ำตาปริ้มๆ “ขอบใจมากนะ.......ทุกคน”

“เฮ้!!!อย่าร้องสิ นี่วันเกิดนายนะ เข้าไปเป่าเค้กดีกว่า”เจ้าของเรือนผมสีแดงกล่าวพลางฉุด กระชาก ลาก ถูเพื่อนเข้าไปในบ้าน

โออิชึ่งเกือบจะโดนคุณแมวเหยียบเท้าจึงบ่นออกมาเบาๆว่า “ไม่ใช่ว่าอยากกินเค้กหรอกเหรอ”

“ได้ยินนะโออิชิ ไม่ช่วยกันดึงฟูจิก็ไม่ต้องมาบ่นได้มั้ย!!!”แมวน้อยหันมาตะโกนใส่คู่แร็กเก๊ตทอง เล่นซะเทียนที่จุดไว้แล้วดับจนหมด ทั้งๆที่เจ้าของงานยังไม่ได้ได้เป่าสักเล่ม “ว้า แย่แล้วๆ”

“คิคุมารุ------“ “วิ่งรอบสนาม 30 รอบ ปฏิบัติ”ฟูจิเอ่ยล้อเลียนคนข้างๆซึ่งทำท่าว่าจะกินเจ้าของฉายาเทนนิสกายกรรมอยู่รอมร่อ “ไม่เป็นไรหรอก เทะซึกะ แค่นี้ฉันก็ดีใจมากแล้ว”

ชายหนุ่มหันมามองเพื่อนสนิทเหมือนกับอยากจะรู้ว่าดีใจตรงไหน ที่ทำให้งานมันล้มไม่เป็นท่า หรือยังไง

“แค่ทุกๆคนอยากจะทำอะไรเพื่อฉันก็พอแล้ว วันเกิดที่มีทุกคนอยู่พร้อมหน้าแบบนี้........ฉันจะไปหาได้ที่ไหนอีก
นะ”ยิ่งพูดน้ำตามันก็ไหลลงมาเรื่อยๆ โชคยังดีที่ภายในบ้านมันมืดเพราะมีแต่แสงเทียนที่คนอื่นๆพยายามช่วยกันจุดใหม่ นอกจากคนที่ยืนอยู่ข้างกันแล้ว ไม่มีใครได้เห็นว่าเขาคนนี้ร้องไห้เลยสักคน

พอเห็นเพื่อนสนิทของตัวเองร้องไห้ แม้จะเป็นเทะซึกะก็เถอะ เขาก็ต้องพยายามปลอบใจกันทั้งนั้น

มือหนาของเขาวางลงบนไหล่ของฟูจิ แล้วตบเบาๆเป็นเชิงให้กำลังใจ “ปีหน้า.........”

อีกฝ่ายใช้มือปัดเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนที่ปิดตาของตัวเองออกเล็กน้อยเพื่อให้มองคนตรงหน้าได้ชัดๆ เพราะอยากจะรู้ว่าเขาต้องการจะบอกอะไร

“พวกเราก็จะจัดแบบนี้อีก ไม่ว่าจะผ่านไปอีกกี่ปี พวกเราทุกคนก็จะยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม”

“ใช่ๆ ฟูจิอย่าทำหน้าเศร้าในวันเกิดสิ”เอจิโพล่งขึ้นมากลางปล่องตามนิสัยซนๆของเขา

“รุ่นพี่คงไม่คิดว่าปีหน้าพวกเราจะลืมวันเกิดของรุ่นพี่ใช่มั้ยครับ”โมโมะเองก็เริ่มพูดปลอบปนแซวบ้าง

“อืม ใช่แล้วล่ะฟูจิ พวกเราจบไปแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเราจะไม่ใช่ทีมเดียวกันนะ”รองกัปตันก็เอากับเขาด้วย

“ว่าแต่ว่ารุ่นพี่จะปลอบใจรุ่นพี่ฟูจิกันอีกนานมั้ย เทียนละลายใส่หน้าเค้กหมด ผมไม่รู้ด้วยนะ”พอเอจิเซ็นพูดคำเดียวถึงกับทำให้วงปลอบใจแตกกระจาย มาช่วยกันเปาเทียนกันอลหม่านวุ่นวาย ฟูจิได้เปาไปสัก 3 เล่มเห็นจะได้

แต่สิ่งที่เขาได้รับมาในวันนี้ไม่ใช่สิ่งของ หรือจะใช้ความพูดอะไรมาอธิบายได้

เป็นมิตรภาพที่ลึกล้ำยากจะบรรยาย

มีความหมายสำหรับเขามากกว่าของขวัญอื่นใด

ddHappy Birthday dd

ขอให้มีความสุขมากๆในวันเกิดนะ ฟูจิ ^^

ขอให้คนอ่านน่ารัก + หล่อ กันทุกๆคนนะคะ *-*